ابن (مفردات‌نهج‌البلاغه)ابن (به کسر الف)، یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای پسر می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در موارد گوناگونی، از این واژه استفاده نموده است. ۱ - مفهومشناسیابن (به کسر الف)، به معنای پسر آمده و اصل آن «بنو» است. با عنایت نیز به کار می‌رود، مثلا به مسافر می‌گویند: «ابن السبیل، ابن العلم، ابن اللیل، ابن البطن.» «بنیّ»: مصغّر ابن و مضاف به یاء متکلّم است و از آن مهربانی و دلسوزی اراده می‌شود. ۲ - کاربردهاامام (صلوات‌الله‌علیه) «ما زال الزبیر رجلا منّا اهل البیت حتّی نشا ابنه المشئوم عبدالله.» همچنین امام (علیه‌السلام) به محمد حنفیّة فرموده است: «یا بنیّ انی اخاف علیک الفقر فاستعذ بالله منه؛ ای پسر عزیزم من بر تو از فقر می‌ترسم از آن به خدا پناه ببر.» ۳ - تعداد کاربرداین واژه با تعداد بسیار زیادی در «نهج البلاغه» آمده است. ۴ - پانویس۵ - منبعقرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ابن»، ص۱۵۷-۱۵۶. رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
|